فیلم مستند سرباز شماره صفر جدیدترین ساخته محمد سلیمی راد فیلمساز کهگیلویه و بویراحمدی ست که تلاش یک رزمنده به اسم جهانگیر بدوره برای یافتن پرونده پزشکی زمان جنگش را روایت می کند. خانواده جهانگیر درگیر مشکلات اقتصادی ست و خانمش
خبرجنوب فارس؛
فیلم مستند سرباز شماره صفر جدیدترین ساخته محمد سلیمی راد فیلمساز کهگیلویه و بویراحمدی ست که تلاش یک رزمنده به اسم جهانگیر بدوره برای یافتن پرونده پزشکی زمان جنگش را روایت می کند. خانواده جهانگیر درگیر مشکلات اقتصادی ست و خانمش از یک بیماری لاعلاج رنج می برد. تعهد به زندگی در جامعه عشیره ای و تلاش برای بقا و خودخوری های دائم و عذاب وجدان دائمی جهانگیر در تامین مخارج خانواده از سوی دیگر گریبان گیر قهرمان دیروز صحنه های جنگ مقابل نیروهای عراقی ست که امروز دیگر رنگ و گوشتی از آن قهرمان نمی بینیم. قهرمان دیروز به مردی لاغر و بدهکار تبدیل شده است و همه دردهایش را از مقابل خانواده پنهان نگه داشته است ولی بغض و چشمان نگرانش در مقابل دوربین چیز دیگری را می گوید . فیلم مداوم به رویه زندگی جهانگیر می پردازد . از نماهای خیلی معمول زندگی او تصویر هایی را می بینیم . بدوره برای امرار معاش و تامین مخارج زندگی اش مرغداری هم می کند. اما پرونده پزشکی او در بمباران بیمارستانی در خوزستان از بین رفته است و هیچ کس نمی تواند راستگویی او تایید کند. او برای بهتر شدن روزگار خانواده اش نیازمند حمایت نهادهای دولتی ست ولی او برای این حمایت باید پرونده را پیدا کند. سفر او به خوزستان و تلاش های مستمر او برای یافتن پرونده بی ثمر می ماند و در نهایت باز به نقطه اول باز می گردد. به جایی که انگار نه جنگی بوده و نه جهانگیر بدوره در آن حضوری داشته . جهانگیر ، قهرمان دیروز تبدیل به معمولی ترین آدم روستا می شود . گویی که انگار ما در خوابی همراه با او به سفری رفته ایم و بازگشته ایم. با او چیزی را تجربه می کنیم که به سادگی قابل تعریف نیست . فیلم به بیانی در تعریف مسله دست یافته است که مخاطب را همراهی می کند . تدوین این فیلم به عهده یکی از بهترین مستند سازان کشور ، زنده یاد هوشنگ میرزایی بود که از نقاط درخشان این فیلم است . شیوه رفتاری کارگردان در تصویربرداری از ماجرا به شکلی ست که دوربین پنهان کاری نمی کند. یعنی تظاهر به ضبط تصویر خارج از تعهد ندارد و در اجرا یکدست عمل می کند. تمهید کارگردان برای ورود به بستر ممنوعه زندگی شخصی بدوره جواب داده و آنها مقابل دوربین تصنعی نیستند. شکل و اندازه نماها به مثابه چشم ناظریست که در خانواده حضور دارد. قابلیت دیگر این روش برخورد در بازدارندگی از ریزش حس یکدست صحنه هاست . صحنه تداوم فعلی دارد . عبور از هر فصل به فصل دیگر برای خوانش اطلاعات تازه با تدوین نرمی اتفاق افتاده است.از ویژه گی های مهم اثر دوری جستن از تنوع فرمی ست. در کار شکل روایت یکدست حفظ می شود و تا پایان ادامه پیدا می کند . الزامات مربوط به این برقراری حس تاکیدا دستاورد خوبی ست که منجر به نمایش خانواده ای با داستانی حزن انگیز و دور از سیاه نمایی افراطی شده است.