سال پیش و در سیوسومین روز پاییز ۱۳۷۹ خورشیدی، شاعری از این جهان کوچید که با شعر «کوچه» شهرۀ خاص و عام شده بود و بیش از پاییز، دلبستۀ بهار بود… به گزارش خبر جنوب فارس یه نقل از ایسنا، در یادداشتی در عصر ایران نوشته مهرداد خدیر، روزنامهنگار، آمده است: «۲۱ سال پیش و […]
سال پیش و در سیوسومین روز پاییز ۱۳۷۹ خورشیدی، شاعری از این جهان کوچید که با شعر «کوچه» شهرۀ خاص و عام شده بود و بیش از پاییز، دلبستۀ بهار بود…
به گزارش خبر جنوب فارس یه نقل از ایسنا، در یادداشتی در عصر ایران نوشته مهرداد خدیر، روزنامهنگار، آمده است: «۲۱ سال پیش و در سیوسومین روز پاییز ۱۳۷۹ خورشیدی، شاعری از این جهان کوچید که با شعر «کوچه» شهرۀ خاص و عام شده بود و بیش از پاییز، دلبستۀ بهار بود و در آغاز هر سال و در موسم نوروز، این شعر او ورد زبان همگان میشود: بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک شاخههای شسته، بارانخورده، پاک آسمانِ آبی و ابرِ سپید برگهای سبزِ بید عطرِ نرگس، رقصِ باد نغمه و بانگِ پرستوهای شاد خلوتِ گرم کبوترهای مست نرم نرمک، میرسد اینک بهار تا بدانجا که افسوس میخورد به حالمان اگر این فرصت را قدر نشناسیم: ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار… گر نکوبی شیشه غم را به سنگ هفت رنگش میشود هفتاد رنگ با آن که فریدون مشیری به عنوان شاعری رمانتیک و لطیف شناخته میشد اما یکی از سیاسیترین چهرهها این ابیات پایانی را تنها هفت ماه پس از درگذشت او در اجتماعی در امجدیه برای تشویق رأی دوباره به نماد امید دوم خرداد ۷۶ خواند و از آن برنامه در بهار ۱۳۸۰ خورشیدی بیش از هر نکته همین اشعار که سعید حجاریانِ تازه برخاسته از بستر مرگ، با صدای بریده میخواند پس از ۲۰ سال همچنان در یاد مانده است. نکتۀ اخیر بدان جهت یادآوری شد که فریدون مشیری همچون سهراب سپهری همواره با این اتهام روبهرو بوده که در گیرودار اوضاع زمانه به اتفاقات پیرامون بیتوجه است و به شعربماهو شعر توجه دارد؛ حال آن که اتفاقا شعر او اگر هم شیپور نبود، لالایی نبود و چون در ستایش زیبایی است به جنگ هر زشتی میرود. فریدون مشیری تنها سه ماه پس از مرگ احمد شاملو در فضای یأسآلود پس از توقیف گستردۀ مطبوعات در بهار همان سال درگذشت و روزنامهنگاران یا دل و دماغ نداشتند یا روزنامه و رسانه تا چندان که باید و شاید از شاعر «کوچه» بگویند. شعری که یک نسل با آن عاشق شده بود: بی تو مهتابشبی باز از آن کوچه گذشتم همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم شدم آن عاشق دیوانه که بودم! در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید باغ صد خاطره خندید عطر صد خاطره پیچید… ۲۰ سال پیش از فریدون مشیری، سهراب سپهری هم در هنگامهای چشم از جهان بست که توجه مردمان به امور دیگر بود و با گذر زمان قدر او دانستهتر شد؛ هر چند که رسانه رسمی برای دامنزدن به نوعی سیاستزدایی و عزلتگزینی هم شعر سهراب را ترویج میکرد. فریدون مشیری اما مثل هوشنگ ابتهاج به شعر بسنده نکرد و اهل موسیقی بود و یکی از دلایل محبوبیت فراوان او شاید همین باشد که بر روی اشعار او ۲۷ ترانه ساختهاند و خود نیز سالها عضو شورای شعر و موسیقی رادیو در سالهای پیش از انقلاب و همکار «سایه» بود. در این که فریدون مشیری نزد پارهای مخاطبان، اعتباری کمتر از شاعرانی چون احمد شاملو داشت و دارد تردیدی نیست اما این تصور که دغدغۀ اجتماعی نداشت به کلی نادرست است و اتفاقا میتوان مدعی شد دُز ایراندوستی و ملیگرایی او از شاملو به مراتب بیشتر بود؛ چندان که شیفتگی خود به دکتر محمد مصدق را پنهان نمیکرد. اهمیت فریدون مشیری در سرایش اشعار رمانتیک و لطیف نیست، در اهمیتی است که برای تاریخ و فرهنگ ایران قایل بود و کدام گواه بالاتر از سخن دکتر عبدالحسین زرینکوب که او را «وجدان پاک انسانی» توصیف کرد و جایی گفت یا نوشت: «فریدون را هر روز بیش از پیش درخورِ آفرین یافتم.» تا سالها این تصور وجود داشت که فریدون مشیری شاعر دختر و پسرهای دبیرستانی است که با شعر او عاشق میشوند و بعدتر باید از او گذشت و پلههای بالاتر را درنوردید اما اگر چنین باشد چگونه کسی چون محمدعلی عمویی که بیش از ۳۰ سال از عمر خود را در زندانهای پیش و پس از انقلاب ۱۳۵۷ گذرانده و تمام عمر درگیر سیاست بوده نام فریدون مشیری را در زمرۀ هشت شاعر برگزیدۀ خود و در کنار هوشنگ ابتهاج، شفیعی کدکنی، سیاوش کسرایی و حتی میرزاده عشقی قرار میدهد؟ (مجلۀ وزن دنیا، نوروز ۱۴۰۰) یا اگر کاری به جامعه نداشته، چگونه دکتر فاضلی جامعهشناس هم در همان نظرسنجی فریدون مشیری را در ردیف نهم مینشاند و دلیل آن را «بازتاب اجتماعی اشعار» ذکر میکند؟